Biyografi türündeki filmlerimizin temel açmazı, merkezdeki karakteri bir insan olmanın ötesinde her türlü kusurdan arındırılmış yapay bir formda aktarmak oldu. Dolayısıyla izleyici, bu filmlerde ne göreceğini az çok tahmin ederek geldi sinema salonuna çoğu kez. Artık bir istisnamız var; adı Müslüm. Milyonlara “baba” olmayı başaran rahmetli Müslüm Gürses’ın hayatından bir kesit sunan “Müslüm” adlı film, 2017 yılında vizyona giren Ayla’ya da imza atan Dijital Sanatlar’ın son filmi. Ketche – Can Ulkay yönetimindeki filmin başrollerinde Timuçin Esen ve Zerrin Tekindor yer alıyor. Söz konusu Müslüm Baba olunca algılardaki yerini muhafaza edecek türden bir yapıma imza atmak adeta zorunluluk. Zira her kesimden insanın gönlüne girmiş ve dinleyicileri ile olan bağı duygusallığın en uc noktalarında titreyen bir insan var ana eksende. Senaryonun Muhterem Nur’un anlatımlarından yola çıkması hayati öneme sahip olmuş bu zorunluluğu sağlama noktasında.
Filmin ilk yarısı, ailevi acıları hayat boyu yüreğinde taşıyan Müslüm Gürses’in (Müslüm Akbaş olduğu) çocukluk döneminde Urfa’dan Adana’ya uzanan yıllarından, Limoncu Ali ile tanıştığı ve sahne tozu ile hemhal olmaya başladığı İstanbul öncesi yaşamına tutuyor ışığı. Hayatını “tek başına” yaşamak zorunda kalan Müslüm için o zor yılların içerisinden sıyrılıp çıkabilmek başlı başına bir başarı. Bu başarıya giden kilometre taşları üzerinde izleyiciyi fazlaca yormayan bir dil ile yürünüyor. Hayatının dönüm noktası olan trafik kazası ile birlikte tutunma sürecine (elden geldiğince) yüksek empati ile girme imkanı buluyor izleyici. Limoncu Ali’nin dervişliğe dair öğütleri her daim küpe oluyor kulağına. Lakin bir müzik insanını konu alan filmde, müziğin kullanım şekli (kronik bir problem olarak) akışı zenginleştirme konusunda eksik kalıyor. İzleyicinin kendi katarsis anının saflığına yaptığı müdahale cabası. Yinede bu durum, geneli ele aldığımızda sadece dolaylı bir eksiklik olarak kalıyor. Bütüne baskın gelecek türden değil.
İkinci yarıda şöhret yılları çıkıyor karşımıza. Muhterem Nur ile tanışması ve hayatının artık “tek başına” olmaması onu hayata bağlıyor olsa da, kazanın yaşattığı travmalara zorlu geçmişi de eklenince manevi buhranlar eşlik ediyor hayatına. Tam da bu noktada bir insan hikâyesi yaşatılıyor izleyiciye. Doğruları ve yanlışları ile o güçlü karakteri yansıtan dil içerisinde kayboluş had safhaya çıkıyor. “Garipler” ile olan sarsılmaz bağı, belleklerimizdeki jiletli konserler ile birlikte 2000’lerin başına kadar akıp gidiyor. Arabesk dilinden sıyrıldığı yıllara yer verilmemesi, belki de bu saf ilişkinin bütünlüğünü bozmamak adına tercih edilmiş olabilir.
Filmin sanat yönetimindeki itina dikkatlerden kaçmıyor. Ambians kurma konusunda kalburüstü bir yapım. Özellikle Gülhane’deki olaylı konserlerin hayret verici duygu ortamı başarı ile kurgulanmış. Timuçin Esen’in Müslüm Gürses rolünün altından nasıl kalkacağı doğal ve bir o kadar da haklı bir soru idi. Lakin beyazperdeye dikilen gözler bu sorunun cevabını bulmak konusunda fazla zorlanmamışlardır. Zira mümkün olanın en alâlarından bir oyunculuk her an hissettiriyor varlığını. Çocukluk ve gençlik yıllarının canlandıran Alper Parlak ve Şahin Kendirci’yi de es geçmemek gerek. Muhterem Nur rolündeki Zerrin Tekindor fiziken olmasa da karakteri taşıma gücü yönünden isabetli bir tercih olmuş.
Türkiye’nin bir dönemine damgasını vuran ve 2013 yılında aramızdan ayrılan Müslüm Gürses’in zorlu yaşamını güçlü bir dille ele alıyor Müslüm. Çocuk sahibi olamayan Müslüm Gürses’in milyonlara baba olduğu hayat hikâyesi bir filmle sınırlı kalamayacak olsa da.
