Korku sinemasının insana dair en ilkel dürtülere hitap eden yaklaşımları, çeşitlilik arz etme konusunda fazla seçeneğe sahip değildir. Doğaüstü güçlerin tahakkümü, fantastik öğeler, klostrofobi, bunaltıcı mekanlar, daimi bir kaçış ve benzeri bileşenlerle örülüdür korku filmleri. Bununla birlikte, ifade ve biçim tarzı ile olaylara yüklenen nedensellik, izleyici adaptasyonuna ve ilgisine ciddi ölçekte hizmet eder. Sinemada korku türü ile anılan Fransız yönetmen Alexandre Aja yönetimindeki Never Let Go (Asla Bırakma) filmi, doğaüstü öğelerin kural tanımaz zorbalığı altında yaşamını sürdürmeye çalışan bir aileye odaklanıyor. Halle Berry’nin fark edilir sürükleyiciliği ile ilerleyen Never Let Go, benzer konulara sahip pek çok filmin izinden gitmekle birlikte öne çıkan özellikleri ile izleyicinin ilgisini çekme potansiyelini barındıran bir film.
İki çocuğunu kötücül bir varlıktan korumaya çalışan bir annenin gerçekler ile hayaller arasında gidip gelen yolculuğundaki bilinmezlik filmin başından sonuna kadar devam ediyor. Kendi ebeveynleri ve hatta annesini dahi kötücül ruhtan korunma adına feda eden annenin bu katı korumacı tutumuna isyan eden oğlunun olayları daha da içinden çıkılmaz hale getirmesi filmin heyecan dozajını artırıyor. Bununla birlikte, bilinmezliklerin fazlalığı izleyici nezdinde de gerçekle hayal arasında bir travmaya sebebiyet verebiliyor. Perdedeki olayların mahiyetine dair tatminsizlik, mücadelenin boyutunu da zedeliyor. Aile üyelerinin eve iple bağlı olması ve evin kutsanması filme derinlik katan öğeler olsa da bilinmezliğin fazlalığının açtığı gediği kapatmakta başarısız kalıyor.
Filmin görselliği ve teknik gücü bir hayli yüksek. Mekanın bunaltıcılığı konusu, özellikle yemyeşil bir doğa içerisinde bu etki gücünün kurulması oldukça başarılı. Korku türündeki kaçınılmaz bazı klişelere karşı yapılan şaşırtmacalar da anlatım diline özgünlük katıyor. Metaforik olarak evin dış dünyaya karşı en büyük sığınak olması vurgusu, Dogtooth filmindeki kadar saplantılı değil ama filmin makul kurgusu ve genel akış açısından mantıklı bir noktaya konumlandırılıyor. Bir çocuğun özgürlük tutkusu ile diğer çocuğun anne bağımlılığı da farklı psikolojik tahliller olarak kayda geçirilmesi gereken hususlar. İki kardeş arasındaki mücadele, tüm bu vurguların zirve noktası olarak tanımlanabilecek düzeyde.
Halle Berry’nin tavizsiz bir karaktere hayat verdiği başarılı oyunculuğu filmin bir noktaya kadar en büyük sürükleyici unsuru. Hayal ve gerçeğin kuralsız olarak birbirine karışması dezavantaj olsa da bu durumun başroldeki Halle Berry’nin etkileyici performansına olumsuz bir etkide bulunmadığı da aşikar. Percy Daggs IV ve Anthony B. Jenkins’in çocuk oyuncular olarak özellikle finale doğru uzanan çarpıcı oyunculukları da dikkat çekmekte. Filmin temposunu eş zamanlı olarak kusursuz şekilde yakalayan müzikler başarılı bir öğe olarak yer almakta. Bazı korku ve gerilim klasiklerinin hafızalara kazınan sahnelerine yapılan kısmi vurgular bir kopyalama değil de, fayda sunan ve etki sağlayan bir esinlenme olarak ön plana çıkıyor.
Korku türüne yenilik getirmekten ziyade denenmiş olanlara farklı bir yorum getirme iddiasında olan Never Let Go, türün meraklılarınca ilgiyle izlenebilecek türden bir yapım. Güçlü oyuncuları ve başarılı atmosferi ile ortalamanın üzerinde bir tatmin hissi sağlama potansiyeline sahip olsa da filmin, türe damga vuracak ve ayırt edici bir iz bırakacak özelliklere sahip olmaması ile birlikte bilinmezliğin ölçüsüz olması hususlarından ötürü hafızalarda kalıcı etki bırakması bir hayli zor. Yönetmenin Never Let Go sonrası yapımlarında yenilikçi ve farklı bakış açıları kazandıracak türden yaklaşımlarla hareket etmesi, türün ilgililerine daha tatminkar şekilde hizmet edecektir.
