Sinemada 2025 yılına damgasını vuran türün korku olduğu söylense yeridir. Her dönemde kendi sadık izleyici kitlesi tarafından ayakta tutulan türün (kaçınılmaz olarak) kendini tekrarlayan döngüsü dışına taşmayı başarabilmiş özgün filmler arasındaki Silahlar (Weapons) adlı yapım, geçmiş klasiklere karşı saygıda kusur etmeyen, farklı olay örgüsü ve ustalıklı kurgusu ile yılın çok konuşulan korku filmleri arasında. Dijital platformların yıkıcı etkisi altındaki vizyon filmleri arasında adından söz ettirmeyi başaran film, gece vakti bir kasabada pek çok çocuğun aynı anda evlerinden çıkarak kayıplara karışması ile başlıyor ve bilinmezliklerin arasında verilen ilgi çekici bir mücadeleye odaklanıyor. Filmin yönetmen koltuğunda Zach Cregger yer alırken başroldeki isimler Julia Garner, Amy Madigan ve Josh Brolin.
Kayıp çocukların sınıf öğretmeni olan Justine, kitle psikolojisinin olumsuz yansıması sonucunda hedef haline getirilir ve sınıftaki kaybolmayan tek çocuk olan Alex ile görüşmesi ailesi tarafından kısıtlanır. Justine’in filmin en başında hedef tahtasına konulması, kitle psikolojisinin etkisi yanında bir suçlu arayışının bariz yansımasıdır. Halbuki Justine sadece bir sınıf öğretmenidir. Olaylar geliştikçe akışın bambaşka mecralara evrilmesi, Justine üzerinden yıkıcı kitle etkisine yapılan vurguyu daha da güçlü hale getiriyor. İlerleyen anlarda olayların başka karakterlerin gözünden yansıtılması filme derinlik katıyor ve olayların analitik düzlemde özümsenmesine sebebiyet veriyor. Bu bağlamda, olay örgüsünün başlangıçtaki tek bir unsurdan zamanla birden fazla unsura yayılması, yaşananların izleyici nezdinde çoklu insan öyküleri ile zenginleşmesini sağlıyor ve hedefe giden adımları yere sağlam basar hale getiriyor.
Filmin geçmiş dönem klasiklerinden ustalıkla esinlenebilme kabiliyeti, özgün konusunu gölgelemiyor, bilakis daha konsantre ve samimi bir izleyici ilgisinin doğmasını güçlendiriyor. Kaybolmayan tek çocuk olan Alex’in aile içi ilişkileri, yaşanan olayların zamanla merkezine oturmaya başlıyor. Korkunun alt dalları arasında gezinip duran filmin finale doğru temposu anbean artıyor. Filmin final kısmı belki de en rahatsız edici an. Olayların seyri ise başkaca bir finale imkan vermiyor. Sadece bir korku hikayesi değil, psikolojik okumalara kapı aralayabilecek pek çok unsur da barındırıyor film. Doğrular ile yanlışların iç içe geçtiği bir kaos ortamı şeklinde akıp gidiyor. Korku filmlerinde (az ya da çok) mizahi öğelerin mevcudiyeti gerginliğin ortasında bir rahatlama kapısı açabiliyorken olayların ciddiyetini sekteye de uğratabiliyor. Film için bu konuda olması gereken seviyede denilebilir.
Filmin belki de kayda değer en büyük eksikliği yaşanan olayların nedenini yansıtma konusundaki ketum tavrı. Çocukların kaybının ya da sonrasında başkaca insanların etki altına alınmasının hangi amaca hizmet ettiği konusu büyük bir bilinmezlik mevcut. Bu bilinmezlik, olası bir devam filmi için tercih edilmiş de olabilir. Etki gücü yüksek böylesi bir yapımın devam filmi olması da arzu edilen bir durum olur elbette. Oyuncuların beklentileri karşılayan performansı, gerek bireysel gerekse de kitlesel düzeyde ortalamanın üstünde bir noktaya erişemiyor. Kurgudaki başarı, müziklerin yerinde kullanımı ve olayların birbirinden kopmadan geçişi, izleyiciyi baştan sona konsantre bir halde tutuyor.
Yılın adından en çok söz ettiren filmlerinden olan Silahlar, gelecekte de sıklıkla anılacak filmlerden olma potansiyelini fazlasıyla taşıyor. Korku türünün sadık izleyicilerinin yanında farklı türlere ilgi duyan sinemaseverleri de memnun edebilecek böylesi bir yapımın gişeye ivme katması asla şaşırtıcı olmayacaktır.
